රාළහාමි මාමා යන්න ගියා

මං රාළහාමි මාමාගේ මළගෙදර ගියේ හිනා වෙන්න නෙවෙයි .මගේ යුතුකමක් තිබුන අවසන් ගමන් ගියා මාමාව බලන්න.මැද සාලේ මිනී පෙට්ටියක තනියෙන් මාමා ඇස් දෙක තදින් පියාගෙන මොනවහරි තදින් කල්පනා කරනවා වගෙයි පෙන්නේ .ඒත් අපි වෙනුවෙන් ගැහුණු හදවත විතරක් නතර වෙලා තිබුන හැමදාටම .මං බොහොම දුක්බරව ඉන්න නැන්දත් එක්ක කතා කරලා එලියට ආවා .යන්තම් වැහි පොදක් වැටුන සැරෙන් සැරේ කට්ට කළු අහසින් ..ඒත් ඕනෙවට එපාවට වගේ .

ගමේ දන්නා කියන හැමෝම රෑ ඇවිල්ල හිටියා.බොහෝ කාලෙකින් දැක්ක කොල්ලෝ කුරුට්ටෝ රොත්තක් එක්ක මං මිදුලේ කොනේ වාඩි වෙලා හිටිය.උන් කියන කතා වලට වෙලාව යනවා දැනෙන්නේත් නෑ .මන් ඉන්නේ මළගෙදරක කියල හැම වෙලාවේම මට හිතාගන්න මහන්සි වෙන්න වුන .

“චූටි මහත්තය මල ගෙදර ආවද?”

“අනේ මහත්තයෝ හරි අපරාදයක් නේ වුනේ ?”බුලත් විටක් නෙමේ විට තුන හතරක්ම කාලද කොහෙද කට පුරෝගෙන ආපු සෝමේ මං ලඟින්ම ඉඳ ගත්ත .මෙතන සංසාරේ වගේ ඕපා දුප .කියවනවා කියවනවා ඉවරයක් නෑ .හැබැයි ඒකෙත් පොඩි තෘප්තියක් තියෙන බව දැනෙන්න ගත්තම මටත් කට වහන් ඉන්න බැරි උනා .

මේ අතරේ වේගයෙන් ආපු මෝටර් බයිසිකලයක පිටි පස්සේ කෙනා බයිසිකලෙන් පැන්න .කළුවරට ඇඳන් හිටපු සුදු කමිසය විතරයි පෙන්නේ .

“අහ්හ්  අයියා “කළුවරේ එන මහා සෝන කිව්වා .මටත් පුදුම හිතුනේ උගේ ඇඟට එලිය ටිකක් වැටුනමයි .තුන් කාලේ දුඹුරු පාට කලිසමක් ඇඳලා ..ඒකත් ගෑනු අඳින ජීන්ස් කලිසමක් වගේ දනිස්සට වගේ .අත් දිගට දාල සුදු කමිසයක් ඇඳලා .හැබැයි ඔලුවට දුඹුරු  පාට තොප්පියකුත් දාල .කවු බෝයි තොප්පි කියල අපි කියන්නේ .පාට පාට ආරුගම්බේ වගේ සෙරෙප්පු කටු දෙකකුත් ගෙන.බලමු .තවත් හොඳයි බෙල්ලේ රිදී පාට දම් වැලකුත් දාල .සේරම ඇමරිකන් වුනාට රැවුල වවල තිබ්බේ මක්කමේ අයගේ වගේ ..ගොරෝසුවට යට ටික විතරක් .

“ඉතින් ඉතින් මාව අඳුරන්න බැරිද “ ආයිත් මහසෝනා .කොහේ අඳුරන්නද ?ඉන්න උන්ටත් ප්‍රශ්න වැලක් තියන බව මට උන්ගේ මූණු වලින්ම පෙනුන .

“රුචිර මල්ලි ..දැන් මතකයි ..කොහොමද මල ගෙදර ආරංචි උනේ ?”මම කියුව .

බලනකොට මගේ පරණම යාලුවෙක්ගෙ මල්ලි කෙනෙක් අනික් ගමේ.මට එක පාරටම හිතුනේ මූට අසනීපයක්වත්ද කියල .අනික මූ රට ගියා වගක් නම් මන් දන්නේ නෑ .හවසත් පහල කුඹුරේ නියරක් බැන්ද වග නම් කෙනෙක් කිව්වා .දැන් මළගෙදර ගොඩක් අයගේ ඇස් අපි දිහා බව මගේ ඇස් කොනින් මට පේනවා .

“කොල්ලෙක් කිව්වේ අයියේ .දැන් ද ආවේ ?මන් ඇතුලට ගිහින් එන්නම්කෝ ”මෙහෙම කියල තොප්පිය ගලවල කිහිල්ලේ තදකරගත්ත  පොඩි නොවෙන විදියට .කොල්ල යනකොට මට මතක් වුනේ අහස් යන්තරාවෙන් බැහැල එන අනාගත ගගනගාමියෙක්ව.

රැහැයියන්ගේ බෙරිහන් දීම වෙනද වගේ අඩු නැතුවම.පොඩි උනාම ගඳ ගහන මැස්සෙක් දෙන්නෙක් ඇරෙන්න හිතේ දුක අස්සෙන් පොඩි නිස්කලංක ගතියක් මට දැනුන කවදාවත් නැති විදියට .

“මට අයියේ මාර අවුල් ඕයි .ඇඩේන්න වගේ  ”ගිහින් විනාඩි 5 කට පස්සේ ආපු මහසෝනා මල්ලි කිව්වා .මට එක පාරටම කටට ආවේ “ඉතින් අඩපන්කෝ ” කියන්න .එත් එහෙම හොඳ නැනේ කියල හිතුන.කොහොමත් ඌ හිත හොඳ එකා . ගමේ ඉන්න නැඩයෙක් වගේ පෙනුනට අයියල මල්ලිලාගේ හිතේ ඉන්න මනුස්සය කවුද කියන්න මන් හොඳට දැනන් හිටිය .

“ඔව් මල්ලි ..මොනවා කරන්නද ?ඕක තමයි ජීවිතේ .අපිටත් ඔච්ච්රනේ .ඉතින් ඉතින් මොකෝ මේ දවස් වල කරන්නේ ?” මං කතාව වෙන පැත්තකට හැරෙව්වා .මාමාගේ වියෝවේ දුකත් එක්ක කතා කරන වචන ඉඳන් දුකින් බර වෙලා වගේ මට දැනුනා .

“කුඹුරු වැඩ .අඳේ කරන්නේ .ඔතනින් පහල තියන යාය .අයියත් ඉන්න හින්ද අමාරුවක් නෑ.එත් අවු කට්ටේ ඉන්න ගියාම තමා අමාරු එක දිගට  ”

“තමන්ගේ දෙයක් කරන එක හොඳයි මල්ලි ..මන් හිතුවට වැඩිය ඔයා හොඳයි දැන් .මහන්සි වුනාට කමක් නෑ.ඒවා ආපහු ලැබේවි .වැඩේ තියෙන්නේ දැන් කීයෙන් කී දෙනාද ඕව කරන්න දන්නේ ?”

රුචිර මල්ලි ගැන මට ඇත්තටම සන්තෝස හිතුන .ඒත් මූ ඉන්න විදියට නම් එක කියන්න බෑ .ඇමෙරිකාවේ මොන කුඹුරුද ?මිනිස්සු ජීවත් වෙන්න මගක් නැතිව හොරකම් වල යෙදෙන කාලේ මෙයාල තමන්ට පුළුවන් දෑතේ රැකියාවක් කරනවා.ඒ සිතුවිල්ල මගේ හිතේ හැමදාමත් තිබුන .

“අනේ ඔයා මොනවා කතා කරනවද අයියේ ?මගේ කෑල්ල දවසක් අහනවා නියර කියන්නේ මොකද්ද කියල..ඔව් ඕයි . ”

මට නම් බකස් ගාල හිනා ගියා.හිනා ගියේ එක කට නෙවේ .එකක් මහසෝනා මල්ලිට ලංකාවේ හෝ  කැල්ලක් සිටීමයි .අනික මිනිහ ඒක කිව්ව විදියට. නියර දන්නේ නැති කෙල්ලෙක් ලංකාවට අවේ කොහොමද ?මටත් මහා විකාර සිතුවිල්ලක් හිතට ආවා .

“ඉතින් තමුසේ මෙහෙම කරනවා ..වැලි ටිකක් අරගෙන බිම දාල නියරක් වගේ හදනවා .ඊට පස්සේ ටැප් එකේ වතුර බටේ අරන් මැදින් වතුර පාරක් යවනවා .ඊට පස්සේ කියල දෙනවා මේක තමයි කුඹුර..මේක තමයි වක්කඩ කියල.ඕනනම් ඉතින් අමුඩෙකුත් ඇඳගෙනම වැඩේට බහින්න   ”

හිටපු ඔක්කොටම හොඳටම හිනා මළගෙදරක ඉන්නේ කියලවත් අමතක වෙන්න තරම් .එන්න එන්න කට්ටිය වැඩි වෙනවා .වැඩ ඇරිලා කොළඹ ඉඳන්  එන කට්ටියත් ඇති .කීප දෙනෙකුටම වැස්සෙන් පින්නෙන් ආරක්ෂා වෙන්න තමන්ගේ නම ගහපු ප්‍රසිද්ධ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කෙනෙක් කූඩාරම් වගයක් හිටවල තිබුන තමන්ගේ පක්ෂයේ පාටින්ම .ඒත් හැමොමවම වගේ ඇහැට නොපෙනෙන කුඩා මදුරුවන් විශාල ගණනක් හැමෝටම හොරෙන් මිනිස් ලේ ටිකක් හොරකම් කරන් තිබුන .

ජීවිතය සුන්දරද මෙතරම් ?

ජීවිතය දැනෙන විදියට අවබෝධයෙන් තේරුම් ගන්න




https://plus.google.com/+DilushaWijayagunarathna/posts/N8ivUfWU64z

හදවතින්ම ආපු වචන ටිකක්

උණුසුම් උණු තාර පාරේ තැන තැන පුංචියට වැහි වතුර එකතු වෙලා තිබුන .දහසකුත් මිනිස්සු ඒවා එහෙමම තියෙන්න ඇරිය මිසක් එහෙමත් නැතිනම් පාගල තව ටිකක් මඩ කලා.එත් ඒවාට මන් බය උනා .උඩ දිලිසෙන්න පිහදලා තිබුන සපත්තුවේ වම් අඩියට කාගෙවත් ඇස් මානයට නාවත් මහා පාරේ වැහි වතුර නම් මගේ කකුලේ දැවටෙන විට පිළිකුල් සීතලක් ගෙනවා.තව ටිකයි තියෙන්නේ ..

හරියටම නුගේගොඩ දුම්රිය ස්ථානයේදී

ගොඩක් කාලෙකින් එක පන්තියේ හිටපු යාළුවෙක්ව හම්බ උනා .අපේ ඇතින් නෑදෑයොත් වෙනවා .

එක එක දේවල් ගොඩක් කතා කලා .තාමත් කෝච්චිය නෑ .සෙනග නම් පිරිලා .

“කොහෙද බන් දැන් උඹ වැඩ කරන්නේ ?”

“... එතන බන්.උඹ ඉතින් ඉස්සර තැනමනේ ..නේද ?”මගේ යාළුවගේ නම දැහැමි .facebook එකෙන් කතා කලට මූණට මූණ හම්බ උනේ අවුරුදු 2 කින් වගේ.

“ඔව් මචං ..දැන් ටිකක් කල් .වෙන තැනකට යන්නත් ඕනි බන් ..මෙහෙ ටිකක් පඩි අඩුයි .එන්න එන්න වියදනුත් වැඩි වෙනවනේ බන් ..” මන් හිනා උනා .

මම නම් ඇත්තමයි කිව්වේ.එදා මගේ පොකට්ටුවේ තිබ්බෙත් රුපියල් 100 වගේ සන්තකේටම .අහස කහ පාට වීගෙන එනවා වෙනද වගේම ..මූණට හරි කෙලින්ම පාත් වෙන හිරු එලිය මිනිස්සු ඔක්කොම ලෙඩ හැදිලා වගේ කහ පාට කරලා .දැහැමිට හිටිය ආදරේ කරන ගැහැණු ළමයෙක්.මට එක පාරටම මතක් උනේ මිනිහ මගෙන් මොනවද අහන්න හදන කොටමයි .

“ඉතින් කෝ උඹේ කෙල්ල ?”මන් ඇහුව .මොකද මමත් හොඳට දන්නා කෙනෙක් .ගොඩක් පරණ සම්බන්දයක් ..අපේ යාලුවෝ ඔක්කොම වගේ දන්නව මේ දෙන්න ගැන .

“ඒක නතර උන මචං ”මගේ යාළුවා රේල් පාර දිහා බලන් කිව්වා .

“ඒ මොකද බන් ?උඹලගේ ඔක්කොම හරි ගිහින්නේ තිබ්බේ ??නේද ??”මටත් හිතාගන්න බැරි උනා .පිටස්තර අපිට පේන්නත් ඒ දෙන්නගේ ආදරේ මහා විශාල ශක්තියකින් බැඳිලා තිබුණා.එදා මට හිතුන මුන් දෙන්න හරිම වාසනාවන්තයි කියල .

“මන්  ඒ කෙල්ලට මගේ පනටත් වැඩිය ආදරේ කලා බන් ..එයාලගේ ගෙදරින් කැමති උනේ නෑ මේ සම්බන්දෙට.මං දන්නේ නෑ ඇයි කියල  ”

“ඊට පස්සේ ?”මුන් දෙන්න හිටියේ මොන දේ උනත් පැනල හරි යන ගානට ..එච්චර ලෙන්ගතුකමකින් ..

“අන්තිමට එයටත් මාව එපා කිව්වා ..ගෙදරින් කැමති නැති හන්ද ...තාමත් ඒ ආදරේ මතක් වෙනකොට පපුව රිදෙනවා මචං ”

ඒ කිව්වේ හදවතින්ම ආපු වචන ටිකක් කියන එක නම් මන් දැනගත්ත .ඇස් ඉස්සරහ රේල් පාරවල් අතරේ කිසිවකට නොතැලුණු නමුත් තද සුලගකට අහු වෙලා වගේ බිමට නැමුණු කොලපාට පඳුරු වැවිල තිබුන.කොලේක දෙකක දුම්රියෙන් විසි වුනු කළු පාට තෙල් බින්දු දෙක තුනක් තිබුන අද උදේ තද වැස්සෙන් වත් හේදිලා ගියේ නැති .

ඔබට ගොඩක් ස්තුතියි

                                       ජීවිතේ වැදගත්ම අවුරුදු 3,4 ක් තිස්සේ ගත කරලා දැන් යන්නයි හදන්නේ .මාව රැකබලා ගත්තා .මාව ලස්සන කලා .මට වැදගත්කමක් ලබා දුන්නා.මේ හැමදේම දීල බැරි කාලේදී යන්නයි හදන්නේ.

සුදු පාට කමිසයේ අළුපාට ඉරි ඉරි .ඇඟට හරිම පහසුයි ,ඇන්දම කපු හින්ද.අත් දිගට දාල හොඳට මැදලා ඇ න්දම මම නම් "මහත්තයෙක් " වගේ නියමෙට පේනවා .මදිනකොට පොඩ්ඩක් රැලි දිග අරින්න දඟ උනාට වතුර ටිකක් ඇගේ දාල මදිනකොට බබා වගේ ඉන්නවා .මීට අවුරුදු කීපයකට කලින් දෙහිවල පැත්තේ කඩයකින් ගත්තේ .මට අද වගේ මතකයි.මගේ නෑදෑ වෙන නැන්ද කෙනෙකුත් හිටිය ගන්න වෙලාවේ.එයා තමයි තෝරලා දුන්නේ .කොහොම උනත් උපන්දින උත්සව ,සාද ,සම්මුඛ පරීක්ෂණ මේ මෑතක් වෙනකන් ආයතනයට ඇන්දෙත් ඒ කමිසයමයි .
වර්ගය  "EMARALD" -15" TRIMFIT

කාලයක් අදිනකොට බොත්තම් ගැලවුනා.අයිත් තියල මැහුවා.තව සැරයක් බෙල්ලටම මැදීලා කොලරය  ඉරුන.ඊට පස්සේ අම්මා කොලරය ගලවල අනික් පැත්ත තියල මැහුවා .පුදුම වාර ගණනක් මන් ඔයාව අදින්න ඇති .
ඊටත් පස්සේ මගේ අත් දිග වෙලා කමිසය කොට උනාම අදින්නම බැරි උන .අද මම ඔයාව හැමදාමත් හැම කමිසයක් අතරින් උඩින්ම තිබ්බ ඔයාව අලුමරියෙන් අයින් කරනවා .මගේ ජීවිතේ කුමන අන්දමකින් හෝ යම් කාලයකට මාව සතුටින් ඔයා තිබ්බ නිසා මං තාමත් මගේ කමිසයට ආදරෙයි .
එදා ඔයා විතරයි .තවත් කමිස ගන්න මට අරන් දෙන්න අම්මලාටවත් වත්කමක් තිබුනේ නෑ .එත් ඔයා දවස් 5 ම එහෙම නැතිනම් ඕනේ හැම දවසකම මන් ළඟ හිටිය .මට ඒක අමතක වෙන්නේ නෑ .

මිනිසුනේ ඇයි මේ වෙනස ?

බස් රථය 119 .අද දවස සිකුරාදා .මාස ගණනක් පුරාවට වගේම අද දවසත් අඩුවක් නොවෙන්න වැස්ස .සෙනගත් ටිකක් හිටිය .මටත් වාසනාවකට වගේ වාඩි වෙන්න තැනක් හම්බ උනා කවුළුවක් ලඟින්ම  .තද වැස්ස අස්සේ බස් රථය තුල හැමෝගෙම හුස්ම වැදිලා ඔලුව බර උනත් මන් ඉවසුවා වීදුරුව දිගේ ලෙස්සල වැටෙන මඩ කුණු මිශ්‍ර උණු දුඹුරු පාට වැහි බින්දු වගේම අහස් කඳුළු වල සැබෑ පාට ගෑවුණු වැහි බින්දු දිහා බලාගෙන.

හැමෝම කලබලයි .හැමෝම හිතින් තැන් තැන් වල .සමහරු හිතින් අඩනවා.තවත් අය හිතින් හිනාවෙනවා.තව අය ඇස්වලින් කන්වලින් ඕප දූප හොයනවා යන්තමටවත් නොදන්නා මිනිස්සු ගැන .අම්මෙකුයි දුවෙකුයි ගත්ත ඇදුම් වල ඇද කුද කතා කරනකොට තරුණ ජෝඩුවක් පිටිම පස්සේ ආසනයක ලොකු යුද්දයක් අද විතරයි තියෙන්නේ වගේ .

සෙනග ටික ටික නගිනවා.ඉස්සරහ දොරෙන් අම්ම කෙනෙක් නැග්ග .අම්ම කියන්නේ පුංචි පැටියෙක් හම්බ වෙන්න ඉන්න ගැබිණි කාන්තාවක් අත් දෙකේම කවර දෙකක් එල්ල ගෙන .වතුර වැස්සෙන කුඩේ, අතේ බඩු මලු  පරිස්සම් කරන ගමන්  තම කුස දිහා ගොඩක් ආදරේන් බලනවා මන් දැක්ක .එත් මොකක්දෝ අවාසනාවකට ආසන තිබුනෙත් නෑ .හැමෝම වගේ දැක්ක ඒ අම්ම නැගිට ගෙන ඉන්නවා. එත් කවුරුවත් ආසනයක් දුන්නේ නෑ .සමාජයෙන් වෙන බැනුම් වලින් බේරෙන්න වගේ එතන ලගම කාන්තාවක් නැගිටලා ආසනය දුන්න .අම්ම වාඩි වුන.එත් මන් බලන් හිටියේ අර නැගිටපු කාන්තාවගේ මුහුණ දිහා.ඒ තරමට මුහුණේ තිබ්බේ තරහවක් .මුහුණු දෙකක් තරමට ඉදිමිලා වටපිටවත් බලන්නේ නැතුව කවුළුවේ වීදුරුව දිහා බලන් හිතින් බනින හැටි මන් බලන් හිටිය .මට පුදුම හිතුන .

කාන්තාවකට ලබන්න පුළුවන් උපරිම වාසනාව ,වස්තුව ,සතුට ,හැකියාව,ආදරය ,කරුණාව මේ ඔක්කොම තමයි "මවු පදවිය " කියන්නේ .මුළු ලෝකෙම පිළිගන්න ස්වභාවධර්මයේ අද්විතීය නිපැයුම .මන් දන්නා විදියට . පුරුෂයින්ට අහිමි කාන්තාවනට පමණක්ම හිමි ජීවිතයේ විශ්වීය ජයග්‍රහණය "අම්මා ".

මට ඇත්තටම හිතාගන්න බැරි උන.ඇයි ඒ තරමට ඒ ගැහැණු කෙනා ගලක් උනේ කියල .මොකද ඒ හැමෝම අම්ම කෙනෙක් ..නැතිනම් දවසක වේවි ..ඉපදුනේ අම්ම කෙනෙක් ගෙන් නේද ?..එහෙම වෙලත් ඇයි මෙච්චර නපුරු ?තමන්ගේ අම්මට ආසනය දුන්න වගේ හිතුනේ නැත්තේ ඇයි ?මම තවත් මගෙන් ප්‍රශ්න කලා.එත්  මිනිසුනේ ඇයි මේ වෙනස ?