කෙටි කතාව

ජීවිතේ කෙටි කතාවකි .ඇත්තේ බොහෝ දෙනාට සමපාත වන නීරස නමුත් රස කළහැකි සුළු පරිච්චේද ප්‍රමාණයකි .අප කිසිවෙක් අප මියෙන දවස නොදන්නා නමුත් උපන් දවස සැවොම දන්නා කාරණයකි.කිසිවෙක් තම උපන් දවසත් මියෙන දවසත් දෙකම නොදනී .ඉපදීම සතුටක් බව දැනෙනුයේ ඉපදී පසුව විදින සැප අනුවය.එහෙත් මරණය සැමටම දුකකි .වේදනාවකි .

එහෙත් යමෙක් ඒ දෙදිනම හොඳාකාරවම දන්නේ නම් ඔහුට හෝ ඇයට කෙසේ සිතෙනවා ඇතිද?විශේෂයෙන් අපි මේ ලෝකය අතහැර යන මොහොත සියලු දෙනාගෙන් වෙන් වෙන මොහොත අපේ ඇස්වලට අන්තිම කඳුළු බින්දුව උනනවා නිසැකයි .ඊට පසුව දැනෙන දේ පැවසීමට අපි මේ ලෝකයේ තවත් ජීවත් නොවේ .

මම උපන්නෙමි.ඉතා ඉක්මනින් සුළු කාලයකදී වෙනමම ආකාරයකින් පෙර නොදුටු මවකගෙන් .මට ලැබුණු ජීවිතයට මම ආදරය කරමි .මගේ මව මට පූජනීය වස්තුවකි.පෙර නොදුටු ලෝකය දැන්වත් දැක ගන්නට දෑස් විවර කර දුන්නේ ඇයයි .ජීවත් වීමට තව තවත් ආශාව මගේ ජීවිතය තුල ඇත.මගේ මව මට ඉතා ඉක්මනින් එකම රුධිරය දුවන ලෙන්ගතු සහෝදරියකද ලබා දුන්නාය .මගේ ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට මම හුස්ම ගන්න බව මට දැනුනි.මගේ අම්ම මට රූමත් පෙම්වතියකද මැව්වාය.ප්‍රථම වරට මගේ හුස්ම වලත් උණුසුමක් ඇති බව මම තේරුම් ගතිමි .

ඇය සඳහා මම ජීවත් වෙමි.ඇගේ සිහින මගේ පැතුම් හා එක්වී මේ ජීවිතයේ සැබෑවක් විය.ඇගෙන් මම ජීවිතය ලදිමි .ඇගේ දෑස් තුලින් මම ආදරය දුටිමි.ඉතාමත් අදරයෙන් අපි ජීවිතය ගත කරන්නෙමු.සුවපත් සැපවත් ජීවිතයක් ගත කිරීමට දිවා රෑ වෙහෙසේන්නෙමි.පසුව මාහට රැකගැනීමට ආදරණීය දූ පැටියෙක්ද ලැබුණි .ඈ මගේ හදවතයි.ඈ මගේ සුපිපි කුසුමයි .රූමත් කෙළිලොල් ඇය වගේම ඇගේ දඟකාරකම් සිඟිති කතන්දර හමුවේ මා ආදරණීය පියෙක් විය.මේ මගේම ජීවිතයයි .

සියල්ල සපිරි දයාබර ජීවිතය ඉතා ඉක්මනින් ගෙවී යමින් පවතී.සියලු දේ අතහැර යන කඳුලෙන් පිරුන වෙන්වීම අතලගය.අපි අපේ ජීවිත වල අවසානය නිසැකව දනිමු.එදින මම මගේ මවත් ,දයාබර නැගණියත් ,මගේ හුස්ම වන මගේ ආදරයත් ,මගේ පුංච් දූ පොඩ්ඩවත් හැර යන්නෙමි .නිසැකවම ඔවුන් මා හැරයාවී.නිසැකවම ඉතමත් නුදුරු දිනක..ඉතින් මම සූදානම්ද ?