මනුෂ්‍යයා තුල සතුට ,ප්‍රීතිය ,එසේම,වේදනාව උපදවන විවිධ සම්බන්ධතා වේ .අපි ඒවාට ප්‍රිය වෙමු .සම්බන්ධතාවක් යනු යම්කිසිවකට ආශා කිරීමයි .එහි මූලාරම්භය සිට බොහෝ විට ඉතාමත් ප්‍රියජනක ලෙසත් සතුට දනවන ලෙසත් ගතවෙන නමුත් ඒවා තුල නොමියෙන දුකක් වේදනාවක් නැත්තේ නොවේ .එම වේදනාවන් අප නොසිතන අවස්ථාවල පැන නැගෙන්නේ අරුම පුදුම ලෙසය .
ආශා වීම් වැඩිවෙත්ම ඒහා බැඳුනු බැඳීම් ඇතිවීම නොවැලක්විය හැකිය .විවිධ ආශාවන් පසුපස දුවමින් සිටින පුද්ගලයා කෙදිනක හෝ වල්මත් වේ .අතොරක් නැති මහා බැඳීම් ආශාවන් සාගරයක වල්මත් වී හෙම්බත් වේ .එවිට ඔහුට දැනෙන්නේ ඒවායේ නිසරු බවයි .
අප සිත් තුලට කොපමණ ප්‍රීතියක් හෝ සතුටක් දැනුනද ඉතා සුළු වේදනා සහගත සිදුවීමක් සියලු තෘප්තිය ක්ෂණයෙන් වනසා දමයි .ඒ අපේ සිතේ ස්වභාවයයි .
ආදරයද එවන් බැඳීමකි.එම බැඳීම චමත්කාරය .කෙනෙකු පිලිබඳ යම් කෙනෙකුගේ සිතේ ඇතිවන අවංක ඇල්ම ආදරයයි .එය මෙයයි මෙසේයි පැවසීමට පහසු කරුණක් නොවේ යයි මට සිතේ .එම සිතුවිල්ල ඉතාමත් ප්‍රබෝධජනක සිතුවිල්ලකි .ආදරය ලැබෙන්නට පළමුව ආදරය පරිත්‍යාග කල යුතුය .සෑම කෙනෙකුටම අසීමිතව ආදරය කරන්නාට එසේම අසීමිත පිරිසක් සිටිති .
ලෝකයාට නිවැරදි ආදරය අවශ්‍යය .ආදරය සෑම සත්වයකුටම පොදු උවත් මිනිසාගේ ආදරය ගත් කල එය ඉතා සංකීර්ණ වුවකි .එසේ වන්නේ මිනිසාට උපතින්ම හිමිවන අසීමිත බලවේගය වන සිත නිසයි .මවුපිය සෙනෙහස ,සහෝදර ප්‍රේමය,තරුණ යුවලක තුල ඇති වන ආදරය මේ ආදී වශයෙන් ප්‍රේමයේ විවිද පැතිකඩවල් ඔස්සේ දිවයන බව නිරීක්ෂණය කල හැකිය .මේ සෑම ක්‍රමයකින්ම අවසානයේ සිදු වන්නේ මනුෂ්‍යයින් එකිනෙකා අතර ඇති බැඳීම් තව තවත් පුළුල් කරමින් ශක්තිමත් වීමයි.
