හිරු එලිය හිතටත්

සිතේ ගින්දර

 

සිතේ තියෙන ගින්දර නිවා ගන්නටවත් කෙනෙක් නොමැති නම් මේ ජීවියේ ආදරය කුමකටද? බොහෝ සේ සත්‍යයි සිතා ආලය කලද ගින්දර නිවීමට ඒ ආලය අසමත් නම් එහි ඵලක් නැත.  ‌ඇයට ද වගක් නැතුවා සේය. මම තනි වී ඇති සෙයකි. වේදනාවත් තනිකමත් මේ සියල්ල හිතේ දරාගෙන තවත් ආලය කීමත් පලක් වේද? පුදුමයකි. හිත රිදෙනවා පමණකි. සිනා සීමට වෙර දරමි. නමුත් නිශ්පලය.කුමක් හෝ පවක් ගිය ආත්ම වල කර ඇතිය යන්න  මට සිතේ. ජීවත් වෙන්න තිබෙන එකම බලාපොරොත්තුව මගේ දෙමාපියන් සිටින තුරු පමණි. එතනින් එහාට කිසිවකු මෙතුවක් සිතේ කොටා නැත. සමුගන්න අවසර පැතුවද එබදුම කරුමයක් පල දී එසේ සමු ගන්නටද අපහසුය. වේදනා විදිය යුතුමය. නමුත් අවසානයක් නැත.

පහනක් නොවුණු ඇය

සිතුවේ කෙතරම් නපුරු වුවත් ඔබ ආදරය හමුවේ නිවී මුදු මලක් මෙන් විකසිත වනු ඇත කියාය .ඒ නිසාම අත නොහැර ආදරය කලෙමි .ආදරය ,ආදරයක්ම ලෙස දැනුනු නිසා කෙතරම් අවමාන , අපහාස හමුවේ වුවත් ඔබට ආදරය කලෙමි . සැලකුවෙමි .පිළිගත්තෙමි .අසාසිටියෙමි .හිංසා නොකලෙමි .නමුත් සැවොම කිවූ දේ අද පසක් වනු ඇත .
ඔබ කිවූ දේ පසක් වනු ඇත .මම මෝඩයෙක්මි .ඔබට ආදරය කරන මම මෝඩයෙක් කියා අද මම පිලිගනිමි.
ඔබ මට ආදරය කලේ නැත .අනුකම්පා කරන්නට ඇත .එහෙම වෙන්නත් බැරිය .අනුකම්පා කලේ නම් සතෙකුට මෙන් බනින්නේ නැත .මාව අමතක කරන්නේ නැත .මම නිදහස් මිනිසෙක්මි .නිදහස ආදරය අගයන මනුස්සයෙකිමි.එසේ වූ මා හට ලැබුනේ ඉතාම දරදඬු තද ගති ඇති ගැහැනියකි .
ඉවසුවෙමි .තවත් ඉවසුවෙමි .ඉවසල තවත් ඉවසන්නද?
ජීවිතය සිනාසෙන්නට නොව ඉන්න සිටින තැන පවා අතරමන් වී ඇති බවක් දැනේ .
ඇය මා ගණන් ගන්නේ නැත.නිකමෙකි ඇයට මම ..මෝඩයෙකි මම .මීහරකෙකි මම
දන්නා පරිදි ආදරේට මේ කිසිවක් අදාල නැත .ප්‍රශ්නය ඇගේ ආදරය ගැනය .