සියල්ල අමතකව ජීවිතය පමණක්ම ඉතිරිව (අවසාන කොටස )

මම හිතන්නේ මට ටිකක් නින්ද ගියා.ඔලුවේ වඩා කලේ ගෙදර යන ඒක විතරමයි.ඒක හින්ද වෙන්න ඕනි සැරෙන් සැරේ මට ඇහැරුණේ .ඒ හැමවෙලාවකම හොඳ පදමට වහිනවා .හැමතැනම වාහන .

වාහනේ නවත්වල තිබුනේ ටකරන් වහලයක් තියෙන ගෙයක් ගාව .මොර සූරන වැස්සත් එක්ක ආපු වේගවත් සුළඟ මගේ ජීවිතේ ප්‍රථම වතාවට මගේ දෑස් වලින් ගෙදරක වහලයක් ගලවන් ගියා .මම තවත් බය වුණා .ටකරන් ළඟ ගහක වැදිලා බිම වැටුන .ළඟ කවුරු හරි හිටියනම් ඒ අන්තිම රාත්‍රිය .රූස්ස ගස් දෙපැත්තට පැද්දුනේ හරියට පීදුණු ගොයමක් හරහා හුළඟක් හමන් යනවා වගේ  .මට කිහිප සැරයක් සිතුන ගෙදර යන්න වෙන එකක් නැහැ කියලා .ආයිත් කොළඹ යන්න වේවි කියල කියල .

පාන්දර 3,4, වෙනකොට වැස්ස ටිකක් තුරල් වුණා .නමුත් ගලාගෙන යන වතුර පාරේ වෙනසක් වුනේ නැහැ .අඩුවක් වුනෙත් නැහැ .පාරේ වතුර පැය දෙකක් වගේ යනකොට බැහැල ගියා .එත් සේරම නෙමෙයි .වාහනේ පන ගන්වල අනික් වාහනත් එක්ක ඉස්සරහට ගියා .යන්න ලැබුනේ අරකාවිලට විතරයි .අරකාවිල ,කොටිගල හන්දි සේරම යට වෙලා .ගෙවල් කඩවල් යට කරන් අඩි ගණනක් වතුර ,මට්ටම උඩට ඇවිත් .ඉඳිකටු හන්දියේ හමුදාවෙන් ඇවිත් ගෙවල් වල හිරවෙලා හිටපු කට්ටියව බේරාගත්තා.කඹ දාගෙන,ජීවිතාරක්ෂක ජැකට්ටු දාගෙන ඒ කරපු දේත් එකතරා භයානක මෙහෙයුමක්.වෙනදට බොහොම සාන්තව කෙට්ටු වතුර කඳක් ගහගෙන යන මාවක් ඔය එදා පිටාර ගලන යෝධයෙක් වෙලා හිටියා .

වටින් ගොඩින් එලිය වැටෙනකොට ගෙදරට ඇමතුමක් දුන්නා .මටත් උපරිම මහන්සියි .එදා ඒ වැටුන  වැස්ස මුළු ලංකාවටම බලපාල තිබුණා.ජීවිත විශාල ප්‍රමාණයක් හා දේපල හානි ගොඩක් එක්ක ඒ ආවේ ගන්න වතුරක් නොවෙයි .මහා විශාල අපි කරපු කරුමයක්ද කියල මට හිතුන.